Μα δεν πειραζει που δεν μιλαω...

Έχω ακούσει χιλιάδες φορές να μου λένε "γιατί δεν μιλάς σχεδόν ποτέ? μόνο ακούς συνήθως".
Συχνά απαντάω ότι δεν έχω κάτι να πω ή ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι!
Ίσως να είναι ένα ψέμα αυτό...μικρό ή μεγάλο? 
Νομίζω δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι δεν μιλάμε πλέον. 
Μα γιατί να μιλήσουμε? 
Να πούμε τι? 
Το έχουμε ανάγκη? 
Γιατί το έχουμε ανάγκη? 
Γιατί θέλουμε να ακούμε μόνο και όχι να νιώθουμε? 
Μήπως φοβόμαστε να νιώσουμε? 
Και τελικά φοβόμαστε να μιλήσουμε ή να νιώσουμε? 

Ξέρεις γιατί δεν μιλάμε? Γιατί έχουμε μιλήσει στο παρελθόν και το τέλος από όλη την "ομιλία" δεν ήταν και το καλύτερο. 
Μα γιατί έχουμε καταντήσει να μην μιλάμε? Γιατί? Ένα μεγάλο γιατί...
Πιστεύω ότι άπλα κουραστήκαμε από τα λόγια...ναι αυτό είναι..ή όχι? 
Γιατί να μην ξεκινήσουμε να νιώθουμε άπλα ο ένας τον άλλον? Χωρίς να μιλάμε!
Είναι ωραίο το να νιώθεις κάποιον. Να βλέπεις τα συναισθήματα του άλλου μόνο από το βλέμμα, να απαντάς με ένα βλέμμα, να βλέπεις αν νιώθει πόνο ή χαρά χωρίς δάκρυα ή όμορφα λόγια. 
Είναι δύσκολο να το καταλάβουν μερικοί...ίσως επειδή έχουν συνηθίσει στα λόγια!
Δεν λέω καμιά φορά καλό είναι να μιλάμε άλλα λίγο. 
Δεν ξέρω αν νιώθετε τι θέλω να πω.
Δεν ξέρω καν αν λέω αυτά που θέλω γιατί από την σιωπή έχουμε μάθει να κρατάμε πολλά μέσα μας! 

Θα προτιμήσω να μείνω εδω,
Στην σιώπη.
Είναι ωραία!