Ναι εντάξει. Με λες υπερβολική.
Ίσως αναρωτηθείς γιατί κατέληξα να γράφω τελικά, αφού είναι έτσι τα πράγματα.
Θέλω να κάνω τις λέξεις να ματώσουν, γι' αυτό.
Να τις εκδικηθώ που δε μου φτάνουν πια.
Να γίνω σαδιστής στη θέση σου, να βασανίσω σκέψεις, αναμνήσεις, τον εαυτό μου.
Και να παραμυθιαστώ.
Να παραμυθιαστώ ότι κάπου προς το τέλος ενός κατεβατού γεμάτου ασυναρτησίες, μια μικρή αλήθεια ίσως βρει διέξοδο με τα χίλια ζόρια να υπάρξει. Να μου ξεφύγει και να 'ρθει να σε βρει, αντί για μένα.
Τα χεις ακούσει όλα αυτά το ξέρω.
Αλλά τα δικά μου είναι αλλιώς.
Να το αποδείξω μου είναι αδύνατον. Μπορώ μόνο να γράψω, ούτε καν να μιλήσω.
Ούτε καν να εκφραστώ σωστά.
Ίσως να είναι όλα λάθος.
Από την στιγμή που μου μίλησες μέχρι την στίγμη που αισθανθήκαμε κάτι παραπάνω.
Απόψε δεν ξέρω τι άλλο να σου πω. Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα θέλω απεγνωσμένα να σου πω τα πάντα ξανά και ξανά και ξανά. Κι αν υπάρχουν και περισσότερα από τα πάντα θέλω να σου τα πω κι αυτά.
Να σου φωνάξω σαν να πρόκειται αύριο να καταστραφεί ο κόσμος ότι σε λατρευω! Κι έτσι να βρουν πάλι το νόημά τους όλα μέσα από μια κραυγή.
Βαρέθηκα να ουρλιάζω στα μαξιλάρια μου μην τυχόν κι ακούσει κανείς την παράνοιά μου.
Δε θέλει σιγαστήρες ο έρωτας, ντουντούκες και μεγάφωνα θέλει.
Φλέβες να πετάγονται από την υπερένταση, βραχνιασμένους λαιμούς και μάτια να γυαλίζουν.
Απόψε δεν έχω άλλα λόγια για σένα.
Μόνο εμένα έχω να σου δώσω.
Αλλά και η δική σου σιωπή με έχει διαλύσει.
Δε σου ζήταγα κάτι.
Και ποιο θα ήταν άλλωστε το νόημα;
Δε ζήτησα τίποτα από ‘σένα.
Δε σου ζητάω τίποτα τώρα, σου λέω, μου λέω, μήπως και μπορέσω να έχω κάτι τελικά.
Φυσικά και σε θέλω.
Δεν στο είπα βέβαια με τρόπο προφανή ,ούτε στο έκρυψα κιόλας. Κι όταν λέω σε θέλω, εννοώ θέλω εσένα, το κορμί σου, εσένα τριγύρω μου, εσένα μέσα μου. Το χαμόγελό σου στο πρόσωπό μου και τα μάτια σου να με γδύνουν.
Το δικό μου το «σε θέλω» δε δίνεται παντού. Δίνεται από συνειδητή επιλογή, όχι από ανάγκη. Από επιλογή ανάμεσα σε άλλες επιλογές.
Το δικό μου το «σε θέλω» έχει αυτό που εξ’ ορισμού προστάζει η λέξη θέληση.
Κι επιθυμία.
Έχει αξία, έχει δύναμη, έχει συναίσθημα.
Πάλι κάπου εδώ με λες υπερβολική, το σκέφτηκες.
Αν δεν επιδιώξεις τη μοναδικότητα, αν δε μοχθήσεις για αυτή, δε θα την αποκτήσεις ποτέ. Ναι, ποτέ. Τα μεγάλα λόγια, στις μεγάλες αγάπες, μην τα φοβάσαι κι ας μην τα άγγιξε κανείς και τίποτα, πουθενά και ποτέ. Είναι και αυτές οι έννοιες σαν τα ξεχειλισμένα από κρασί, ποτήρια. Κρατούν δυνατή την επιθυμία και κάνουν το αδύνατο να μη μοιάζει αδιανόητο, μα δυνατό. Εκεί βρίσκεται όλη η ομορφιά του έρωτα άλλωστε. Σε προδιαθέτει για κάτι αιώνιο μα η ουσία του όλη είναι στο τώρα και αυτό το «τώρα» καμιά φορά μοιάζει να διαρκεί αιώνα.
Εν τέλει γιατί σου τα γράφω όλα αυτά, θα έχεις τις δικές σου σκέψεις να σε κατευθύνουν εκεί που θες. Απλά νιώσε. Γιατί ίσως να μείναμε λίγοι αυτοί που νιώθουμε τελικά.
Ίσως αναρωτηθείς γιατί κατέληξα να γράφω τελικά, αφού είναι έτσι τα πράγματα.
Θέλω να κάνω τις λέξεις να ματώσουν, γι' αυτό.
Να τις εκδικηθώ που δε μου φτάνουν πια.
Να γίνω σαδιστής στη θέση σου, να βασανίσω σκέψεις, αναμνήσεις, τον εαυτό μου.
Και να παραμυθιαστώ.
Να παραμυθιαστώ ότι κάπου προς το τέλος ενός κατεβατού γεμάτου ασυναρτησίες, μια μικρή αλήθεια ίσως βρει διέξοδο με τα χίλια ζόρια να υπάρξει. Να μου ξεφύγει και να 'ρθει να σε βρει, αντί για μένα.
Τα χεις ακούσει όλα αυτά το ξέρω.
Αλλά τα δικά μου είναι αλλιώς.
Να το αποδείξω μου είναι αδύνατον. Μπορώ μόνο να γράψω, ούτε καν να μιλήσω.
Ούτε καν να εκφραστώ σωστά.
Ίσως να είναι όλα λάθος.
Από την στιγμή που μου μίλησες μέχρι την στίγμη που αισθανθήκαμε κάτι παραπάνω.
Απόψε δεν ξέρω τι άλλο να σου πω. Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα θέλω απεγνωσμένα να σου πω τα πάντα ξανά και ξανά και ξανά. Κι αν υπάρχουν και περισσότερα από τα πάντα θέλω να σου τα πω κι αυτά.
Να σου φωνάξω σαν να πρόκειται αύριο να καταστραφεί ο κόσμος ότι σε λατρευω! Κι έτσι να βρουν πάλι το νόημά τους όλα μέσα από μια κραυγή.
Βαρέθηκα να ουρλιάζω στα μαξιλάρια μου μην τυχόν κι ακούσει κανείς την παράνοιά μου.
Δε θέλει σιγαστήρες ο έρωτας, ντουντούκες και μεγάφωνα θέλει.
Φλέβες να πετάγονται από την υπερένταση, βραχνιασμένους λαιμούς και μάτια να γυαλίζουν.
Απόψε δεν έχω άλλα λόγια για σένα.
Μόνο εμένα έχω να σου δώσω.
Αλλά και η δική σου σιωπή με έχει διαλύσει.
Δε σου ζήταγα κάτι.
Και ποιο θα ήταν άλλωστε το νόημα;
Δε ζήτησα τίποτα από ‘σένα.
Δε σου ζητάω τίποτα τώρα, σου λέω, μου λέω, μήπως και μπορέσω να έχω κάτι τελικά.
Φυσικά και σε θέλω.
Δεν στο είπα βέβαια με τρόπο προφανή ,ούτε στο έκρυψα κιόλας. Κι όταν λέω σε θέλω, εννοώ θέλω εσένα, το κορμί σου, εσένα τριγύρω μου, εσένα μέσα μου. Το χαμόγελό σου στο πρόσωπό μου και τα μάτια σου να με γδύνουν.
Το δικό μου το «σε θέλω» δε δίνεται παντού. Δίνεται από συνειδητή επιλογή, όχι από ανάγκη. Από επιλογή ανάμεσα σε άλλες επιλογές.
Το δικό μου το «σε θέλω» έχει αυτό που εξ’ ορισμού προστάζει η λέξη θέληση.
Κι επιθυμία.
Έχει αξία, έχει δύναμη, έχει συναίσθημα.
Πάλι κάπου εδώ με λες υπερβολική, το σκέφτηκες.
Αν δεν επιδιώξεις τη μοναδικότητα, αν δε μοχθήσεις για αυτή, δε θα την αποκτήσεις ποτέ. Ναι, ποτέ. Τα μεγάλα λόγια, στις μεγάλες αγάπες, μην τα φοβάσαι κι ας μην τα άγγιξε κανείς και τίποτα, πουθενά και ποτέ. Είναι και αυτές οι έννοιες σαν τα ξεχειλισμένα από κρασί, ποτήρια. Κρατούν δυνατή την επιθυμία και κάνουν το αδύνατο να μη μοιάζει αδιανόητο, μα δυνατό. Εκεί βρίσκεται όλη η ομορφιά του έρωτα άλλωστε. Σε προδιαθέτει για κάτι αιώνιο μα η ουσία του όλη είναι στο τώρα και αυτό το «τώρα» καμιά φορά μοιάζει να διαρκεί αιώνα.
Εν τέλει γιατί σου τα γράφω όλα αυτά, θα έχεις τις δικές σου σκέψεις να σε κατευθύνουν εκεί που θες. Απλά νιώσε. Γιατί ίσως να μείναμε λίγοι αυτοί που νιώθουμε τελικά.
