Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Μας την εβγαλες την ψυχη

Μερικά πράγματα δεν ξεπερνιούνται και τόσο εύκολα.
Μπορεί να προσπαθώ να σκεφτώ λογικά με όλη μου την ψυχή και να είναι στα πρόθυρα το κεφάλι μου να σκάσει από το πολύ το ζόρι, αλλά είναι μερικές καταστάσεις που δε θα ξεπεραστούν πο-τέ.
Διότι στις ζωές όλων μας -αλήθεια κοινώς αποδεκτή- υπάρχουν κάποιες περσόνες που δεν περνάνε έτσι απαρατήρητες. 
Κάποιες αιθέριες υπάρξεις που αναστατώνουν, σαν κι εσένα ένα πράμα. 
Ή και όχι, γιατί εσύ συγκεκριμένα τα ‘φαγες τα ψωμιά σου. 
Γενικά, δε σε γουστάρω.
Γενικά και παρελθοντικά, απλά την είχα πατήσει πολύ μαζί σου, πριν πολύ πολύ καιρό και μου γάμησες την ψυχολογία πάμπολες φορές. 
Στην αρχή ήσουν τόσο απωθητικός. 
Μα τόσο. Απλά δυστυχώς, βρήκες τα κουμπιά μου και μετά, level λαμαρίνας και επαναλαμβανόμενα δικά σου χι στο δόξα πατρί
Αλλά εγώ εκεί, βράχος επιμονής, γιατί και ‘γώ καλός μαλάκας είμαι.
Έπειτα, κατάλαβα ότι εσύ εν τέλει είσαι μεγαλύτερος και συνειδητοποίησα πόσο ξύλο θες. 
Οπότε σταμάτησα να ασχολούμαι. Αυτό σε στιγμάτισε και το χάρηκε η ψυχή μου. 
Γιατί εγώ είμαι λογικός άνθρωπος, στ’ αρχίδια μου καρδούλες, συννεφάκια και συναισθηματισμοί. Ήρθε το αριστερό ημισφαίριο και μίλησε σοφά. 
Και μαζί σου να ‘μουν, τι να σε κάνω καρδούλα μου εγώ, τέτοιο σάικο που είσαι; 
Κι έτσι κατέληξα στ’ ότι δεν υπάρχει λόγος κι άντε γειά, και πολύ καλά το σκέφτηκα, ξέρεις, και σε διέγραψα. 
Όμως, όσο σε διέγραφα, τόσο γεννιόταν ένα απωθημένο μέσα μου. 
Και τότε ξεκίνησε η κλασική ιστορία απωθημένου, που όλοι ανεξαιρέτως έχουμε στο ιστορικό μας, να μας θυμίζει τα σκατά που κάναμε και τη ξεφτίλα που φάγαμε. 
Ενώ δε σε ήθελα, άρχισες να κάνεις μικρές εμφανίσεις μιά φορά τον μήνα, και μου γαμούσες και ζωή και λογική και κάθε τάξη που είχα καταφέρει να βάλω στο μυαλό μου. Και μπερδευόμουν και άρχιζα να ελπίζω. 
Τέτοιος μαλάκας ήσουν, δηλαδή, που χωρίς καμία ντροπή, έπαιζες κανονικότατα με κάθε νευρικό, εγκεφαλικό κύτταρό μου. 

Αλλά να σου πω κάτι βρε γλυκούλη; Δε μας χέζεις; Δε θα κάτσω να σκάσω κι όλας. 
Αρχικά, είσαι ένα αρχίδι του κερατά, που δεν θέλω να ‘χω καμία σχέση. Και αυτό είναι ακριβώς το γεγονός που δεν πρόκειται να ξεπεράσω ποτέ. 
Μην αναρωτιέσαι γιατί όταν σε βλέπω έξω δε σου ρίχνω ούτε το χειρότερο, ψυχρότερο βλέμμα που μπορώ. 
Μην αναρωτιέσαι γιατί δεν παίρνεις ούτε ένα «γεια» από το στόμα μου.  
Μην αναρωτιέσαι γιατί δεν υπάρχεις εκεί, μπροστά μου. 
Διότι εγώ με μαλάκες δε θέλω να έχω σχέσεις και ούτε ήθελα ποτέ μου.
Ούτε Eυρώπες, ούτε ευγένειες. 
Στα ίσα, λιτά και απέρριτα. 
Γιατί απλά, αδιαφορώ τόσο για την ύπαρξη σου, όσο τότε τη γούσταρα. 
Πολύ καλά τα κατάφερες, λοιπόν. 
Οπότε τράβα στο διάολο, γιατί αργά το θυμήθηκες και τσάμπα πόρτες βαράς. 
Δεν είναι ότι δε με ενδιαφέρει, είναι ότι δε με διασκεδάζει καν. 
Κανείς δεν πουλάει ρε έτσι αγάπη. 
Δεν τη χαρίζει καν.






Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Hurry up, We're dreaming

Και είσαι στην φάση που έχεις χάσει τα πάντα, δεν θες τίποτα και θες απλά να χαθείς από αυτόν τον δίχως ελπίδα κόσμο.
Λέγοντας τα πάντα δεν εννοώ όντως τα πάντα, αλλά ένα κομμάτι που αποτελούσαν τον κόσμο σου. Τώρα απλά κάθεσαι και έχεις αγκαλιάσει τα γόνατά σου και κουνιέσαι για να ηρεμήσεις τον εαυτό σου, Κάθε φορά που πας να ξεχαστείς και να σκουπίσεις τα δάκρυα σου σου έρχεται ξανά στο μυαλό σου ο λόγος που κάθεσαι κουλουριασμενη και κλαις, Τότε γίνεσαι ακόμα πιο χάλια, σπας πιο εύκολα.
Έσπασες.

Άλλαξες γνωμη μεσα σε 5 λεπτα και πήρες πισω ολα οσα εδωσες τοσο καιρο. Απλα τα πηρες ολα πισω πέρνοντας αποφαση οτι ποτε ξανα δεν θα δωσεις ολα οσα με κοπο και με δακρυ πηρες πισω. 
Μιλαω για συναισθηματα. 
Συναισθηματα τα οποια σε καταστρεφουν σιγα σιγα και νιωθεις την ψυχη σου σιγα σιγα να καιγεται. 

Θες να τα αφησεις εκει που ειναι ολα αυτα αλλα οχι. Δεν γινεται να αφησεις κατι τοσο πολυτιμο πεταμενο κατω στο πατωμα. 
Στην ουσια δεν χρειαστηκαν και πουθενα ολα αυτα τα αισθηματα. 
Τζαμπα τα χαρησες και τζαμπα στα κατεστρεψαν.
Σηκωνεσαι και κουνας αρνητικα το κεφαλι σου λεγοντας απο μεσα σου οτι δεν αξιζει καν να κλαις. 
Χαλαλι ολα πλεον. Τι με νοιαζει. 

Αλλα περα απο ολα αυτα, το κλαμα σε κανει να ξεσπασεις.
Ξαφνικα θυμασαι ολους οσους αφησες να φυγουν απο διπλα σου και ξερεις μεσα σου οτι ακομα νοιαζονται για σενα, οτι και αν στειλεις ενα μυνημα "τι κανεις" θα σου απαντησουν "πες μου τι εχεις".
Υπαρχουν ολοι αυτοι, Αληθεια. Τους ξες. Ειναι διπλα σου.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές σε αυτή τη ζωή, για τις οποίες αξίζει ένας θάνατος. Είναι εκείνες οι στιγμές που θα γίνουν καταφύγιο, όταν τα μποφόρ γύρω λυσσομανάνε. Όταν το βλέμμα σου κολλάει στο παρμπρίζ και το μυαλό τρέχει. 
Όταν σκέφτεσαι να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και να μην ξαναγυρίσεις.

Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, σε ξεγελούν γιατί δεν μπορείς να τις ερμηνεύσεις. 
Γιατί είναι εκείνες στις οποίες θα ανατρέξεις, όταν τα υπόλοιπα γύρω σου φωνάζουν «μη!». 
Σκέτη λαιμαργία η αγάπη. Θες να ξεριζώσεις δέρμα απ’τη λαχτάρα, να μη μυρίσουν ποτέ άλλο άρωμα τα ρουθούνια σου. Εξαρτάσαι από το άρωμα, από το δέρμα. 
Όλες οι αισθήσεις στο κόκκινο, το σώμα σε ολική αναισθησία, το μυαλό παραδιδόμενο.  
Όχι δε μιλάμε για σεξ εδώ, δε μιλάμε καν για χάδι. Μιλάμε για παράλυση. 
Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, σπάνε πλάκα μαζί του.
Δε χρειάζεσαι φωτογραφίες, διαπιστευτήρια, ενθύμια. Τις έχεις όλες μπροστά σου καθαρότατα.
Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο είναι πάνω από έρωτες, καψούρες κι αγάπες.


https://www.youtuv=lAwYodrBr2Q&feature=you





Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Feelings Hurt

Have you ever had your heart ripped out? Not literally of course, it just feels like it. At first you panic completely. Your breath catches in your throat and you hyperventilate. You cry till your eyes are burning and blood shot. You shake like a fucking jackhammer for hours. You can’t even speak because you know it’ll come out as weird dying whale noises and you’ll break down again. 
You stay up till 6am or don’t sleep at all. 



You feel like your chest is going to break open. And then there’s the part where you’re just completely silent and in shock. You’ll stare at a blank wall for hours and you block people out and push them away even more. You feel like that person ripped your heart out and stomped on it and drove over it with a cement rolled and threw it in a paper shredder. I think it’s one of the worst feelings in the world. They say you can die from a broken heart, and I think that’s true. Maybe not instantly, but the hurt consumes you and kills you slowly from the inside out.

People are afraid of themselves, of their own reality; their feelings most of all. People talk about how great love is, but that’s bullshit. Love hurts. Feelings are disturbing. People are taught that pain is evil and dangerous. How can they deal with love if they’re afraid to feel? Pain is meant to wake us up. People try to hide their pain. But they’re wrong. Pain is something to carry, like a radio. You feel your strength in the experience of pain. It’s all in how you carry it. That’s what matters. Pain is a feeling. Your feelings are a part of you. Your own reality. If you feel ashamed of them, and hide them, you’re letting society destroy your reality. You should stand up for your right to feel your pain.

Until you surrender the need to know why things happened to you as they did, you will hold on to your wounds with intense emotional fire. Your mind will want to heal, but your pride, anger and emotions will remain caught up in wanting to make sure that the people who hurt you fell bad about what they’ve done. Or you may want to hurt them back. But rest assured, your emotional self will remain attached to the unfinished business rooted in feelings of abandonment and humiliation, of having lost something or been cheated. 

Your mind may do what’s required for healing and go through all the prescribed steps, but your heart will never fully participate in the healing process. In the end, forgiveness is an act of release, surrendering the need for an explanation. From that prospective, forgiveness has nothing to do with the individuals who harmed you. It is the act of accepting that there is a greater map of life, through which flow many rivers of events and relationships, all interconnected. 

Forgiveness is your release form the hell of wanting to know what cannot be known and from wanting to see others suffer because they have hurt you...

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

35 things

Μετά από χρόνια και όσο μεγαλώνεις, το μόνο πράγμα που δεν θα πρέπει να κάνεις είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ξεκίνα τις αλλαγές πριν τα χρόνια περάσουν και μετανιώνεις...
1) Που δεν ταξίδεψες όσο περισσότερο γίνεται, όταν σού δόθηκε η ευκαιρία Mεγαλώνοντας θα αντιληφθείς πως τα ταξίδια είναι πολύ πιο εύκολα όσο είσαι νέος και πολύ πιο οικονομικά, ειδικά αν αποκτήσεις οικογένεια και πρέπει να πληρώνεις για τρία ή και τέσσερα επιπλέον άτομα.
2) Που δεν έμαθες μια ξένη γλώσσα. Ειδικά αν έχεις φάει άπειρες σχολικές ώρες για να μάθεις κάποια που έχεις εντελώς ξεχάσει -π.χ. λατινικά ή αρχαία ελληνικά
3) Που παρέμεινες σε μια προβληματική σχέση. To μοναδικό πράγμα για το οποίο μπορεί να μετανοιώσει όποιος εγκαταλείψει μια κακή σχέση, είναι που δεν το είχε κάνει νωρίτερα.
4) Που ξέχναγες και δεν έβαζες αντηλιακό. Οι ρυτίδες, οι πανάδες και το μελάνωμα θα σου θυμίζουν τι μεγάλη χαζομάρα ήταν το εξωτικό μαύρισμα.
5) Οι ευκαιρίες που έχασες να δείς από κοντά τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες. Θυμήσου όταν το 1993 είπες πως θα πας στην επόμενη συναυλία των Νιρβάνα, γιατί εκείνη τη χρονιά βαριόσουν.
6) Όταν φοβόσουν να δοκιμάσεις νέα πράγματα. Θα έρθει η ώρα που θα αναρωτηθείς τι ήταν αυτό που φοβόσουν και πώς ήταν δυνατόν να πέσεις σε τέτοια λούμπα.
7) Τις φορές που παραμέλησες το γυμναστήριο και την φυσική σου κατάσταση. Όταν μπορούσες, ήσουν ξάπλα στον καναπέ, τώρα που ίσως μπορείς, είναι δύσκολο να σηκωθείς από αυτόν.
8) Το ότι σε περιόρισαν τα στερεότυπα του φύλου σου. Μεγαλώνοντας θα καταλάβεις πως ένα από τα πιο θλιβερά πράγματα είναι να λες πως "κάθε πράγμα στο καιρό του" και να έχεις χάσει τη μισή σου ζωή για να δείχνεις macho ή καλή νοικοκυρά.
9) To ότι δεν παραιτήθηκες από μια απαίσια δουλειά. Κάπως πρέπει να ζήσεις και να πληρώνεις τους λογαριασμούς, αλλά όχι έχοντας περάσει 40 χρόνια κόλασης.
10) Το ότι στο σχολείο δεν είχες το μυαλό σου όσο έπρεπε. Επειδή ούτως ή άλλως είναι αδύνατον να το αποφύγεις, προσπάθησε τουλάχιστον να κάνεις αυτές τις χιλιάδες ώρες χρήσιμες.

11) Που δεν καταλάβαινες πόσο όμορφος ήσουν. Οι φορές που εσύ αγχωνόσουν για το πώς δείχνεις, ήταν και εκείνες που ήσουν πραγματικά πολύ όμορφος.
12) Tις φορές που φοβήθηκες να πεις το "Σ' αγαπώ". Μετά από χρόνια θα καταλάβεις πως αυτό δεν λέγεται για να να σου επιστραφεί, αλλά γιατί η αγάπη πρέπει απλά να εκδηλώνεται. Για να μη σκάσεις --και για να προχωράει όμορφα η ζωή.
13) Τις φορές που δεν άκουγες τις συμβουλές των γονιών σου.Είναι σχεδόν εξοργιστικό να τις αναπολείς και να βλέπεις πόσο δίκιο είχαν πάντα.
14) To να έχεις περάσει μια ζωή θεωρώντας τον εαυτό σου το επίκεντρο των πάντων. Όταν θα καταλάβεις πως δεν ήσουν το πιο σημαντικό πράγμα στον πλανήτη, απλά θα ντραπείς
15) Το πόσο πολύ σε ένοιαζε η γνώμη των άλλων. Μην αφήσεις να πάνε χαμένα χρόνια, επειδή σε ενδιαφέρει η κριτική και η αποδοχή ανθρώπων που μετά από καιρό δεν θα τους εκτιμάς καθόλου (ίσως και ούτε θα τους θυμάσαι καν)
16) Τις φορές που έβαλες στο περιθώριο τα δικά σου όνειρα για να υποστηρίξεις τα όνειρα των άλλων. Magnify Image Το να υποστηρίζεις τις φιλοδοξίες του περίγυρου σου είναι πολύ σημαντικό, αλλά όχι όταν παραμελείς τις δικές σου.
17) Τις φορές που δεν ξεπέρασες όσο γρήγορα έπρεπε αυτό που σου συνέβη. Πολύς, αδικαιολόγητα χαμένος χρόνος για κάτι που δεν τον άξιζε.
18) H μνησικακία, οι έχθρες και οι τσακωμοί με εκείνους που αγαπούσες.  Συγχωρείς και τα βάζεις στην άκρη...
19) Τις φορές που δεν υπερασπίστηκες τον εαυτό σου όπως έπρεπε. Οι γέροι που δεν σηκώνουν πολλά-πολλά, είναι ακριβώς το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθείς.
20) Που ποτέ δεν έκανες κάτι εθελοντικά. Δεν χρειάζεται να φτάσεις στο επίπεδο του Ηunger Games αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να έχεις κάνει κι εσύ τον κόσμο λίγο καλύτερο.
21) Που δεν φρόντιζες τα δόντια σου.Μπορεί να σου φαίνεται υπερβολικό αλλά μεγάλα δεινά γεννιούνται από τα δόντια όσο μεγαλώνεις και θα μετανιώνεις για όλες τις φορές που παραμέλησες το βούρτσισμα και τον οδοντίατρο.
22) Που δεν ρώτησες εγκαίρως αυτά που ήθελες τον παππού σου και τη γιαγιά σου Είναι κι αυτοί κανονικοί άνθρωποι και έχουν ζήσει ενδιαφέροντα πράγματα, τα οποία αν ζητήσεις να μάθεις, θα χαρούν να σου διηγηθούν και ίσως πάρεις και μερικά μαθήματα ζωής.
23) Που δούλευες τόσες πολλές ώρες.Θα έρθει η ώρα που θα αναλογιστείς πως ο χρόνος που άξιζαν οι αγαπημένοι σου, έπρεπε να ήταν περισσότερος από αυτόν που αφιέρωσες στο γραφείο.
24) Που ποτέ δεν έμαθες να μαγειρεύεις. Θα εκπλαγείς πόσο όμορφο είναι να σερβίρεις το φαγητό που εσύ έφτιαξες και να το μοιράζεσαι με αυτούς που αγαπάς.
25) Οι μικρές όμορφες στιγμές που δεν εκτίμησες.Όλες εκείνες τις φορές που δεν σταμάτησες να απολαύσεις μια υπέροχη θέα, να ακούσεις ένα ωραίο τραγούδι και να να χαλαρώσεις έστω και λίγο… θα τις αναζητάς.
26) Που δεν ολοκλήρωσες αυτό που ξεκίνησες. Πάντα ονειρευόσουν να κάνεις κάτι, το ξεκίνησες και τότε κάτι άλλο συνέβη και... Απλά κάν' το!
27) Που άφησες να σε καθορίσει η καταγωγή σου. Ποτέ μην ακούσεις όποιον σου πει πως "αυτά δεν τα κάνουμε εμείς". Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα πάντα, απαλλαγμένοι από τα στερεότυπα για τις παραδόσεις, τις εθνότητες, τις τάξεις και τους λαούς.
28) Που άφησες μια φιλία να κακοφορμίσει, χωρίς να σφυρίξεις τη λήξη της. Οι συναισθηματισμοί και η ασφάλεια της συνήθειας, δεν σε άφησαν να δεις πως ο κύκλος είχε κλείσει.
29) Που δεν έπαιξες όσο έπρεπε με τα παιδιά σου. Ξαφνικά θα έρθει η μέρα που θα πεις πώς μεγάλωσαν και δεν θα τα έχεις χορτάσει όσο ήθελες.
30) Tα ρίσκα που δεν πήρες- κυρίως στον έρωτα. Αν δεν φας τα μούτρα σου στον έρωτα και δεν ζήσεις παθιασμένα, τότε μάλλον δεν έζησες.
31) Που δεν εκτίμησες τη δύναμη της συνεργασίας. Όταν είσαι νέος νομίζεις πως μόνος σου μπορείς να κάνεις τα πάντα. Δεν ισχύει --και θα καταλάβεις πως η συνεργασία είναι το ήμισυ της επιτυχίας.
32) Που άφησες το άγχος να σε κυριεύσει. Όπως τραγούδησε και ο Tom Petty:"Most things I worry about/ never happen anyway".
33) Tα άσκοπα δράματα. Κανείς δεν συμπαθεί τις drama queens...
34) Που ντράπηκες να κάνεις αυτό που σου 'ρχεται μπροστά σε κόσμο. Άρπαξε μικρόφωνα, χόρεψε, γέλα, δείξε το ταλέντο σου και πέρνα καλά χωρίς να σε νοιάζει τι θα πουνε οι γύρω σου.
35) Που δεν έδειξες ευγνωμοσύνη σε εκείνους που την άξιζαν.  Καθώς θα βλέπεις τη ζωή σου να τελειώνει, στο μυαλό σου θα στοιχειώνουν όλοι εκείνοι που αδίκησες, τα ευχαριστώ που δεν είπες και οι στιγμές αχαριστίας και αγνωμοσύνης που διέπραξες. Μη το αφήσεις να συμβεί.


Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Μα δεν πειραζει που δεν μιλαω...

Έχω ακούσει χιλιάδες φορές να μου λένε "γιατί δεν μιλάς σχεδόν ποτέ? μόνο ακούς συνήθως".
Συχνά απαντάω ότι δεν έχω κάτι να πω ή ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι!

Ίσως να είναι ένα ψέμα αυτό...μικρό ή μεγάλο? 
Νομίζω δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι δεν μιλάμε πλέον. 
Μα γιατί να μιλήσουμε? 
Να πούμε τι? 
Το έχουμε ανάγκη? 
Γιατί το έχουμε ανάγκη? 
Γιατί θέλουμε να ακούμε μόνο και όχι να νιώθουμε? 
Μήπως φοβόμαστε να νιώσουμε? 
Και τελικά φοβόμαστε να μιλήσουμε ή να νιώσουμε? 

Ξέρεις γιατί δεν μιλάμε? Γιατί έχουμε μιλήσει στο παρελθόν και το τέλος από όλη την "ομιλία" δεν ήταν και το καλύτερο. 
Μα γιατί έχουμε καταντήσει να μην μιλάμε? Γιατί? Ένα μεγάλο γιατί...
Πιστεύω ότι άπλα κουραστήκαμε από τα λόγια...ναι αυτό είναι..ή όχι? 
Γιατί να μην ξεκινήσουμε να νιώθουμε άπλα ο ένας τον άλλον? Χωρίς να μιλάμε!
Είναι ωραίο το να νιώθεις κάποιον. Να βλέπεις τα συναισθήματα του άλλου μόνο από το βλέμμα, να απαντάς με ένα βλέμμα, να βλέπεις αν νιώθει πόνο ή χαρά χωρίς δάκρυα ή όμορφα λόγια. 
Είναι δύσκολο να το καταλάβουν μερικοί...ίσως επειδή έχουν συνηθίσει στα λόγια!
Δεν λέω καμιά φορά καλό είναι να μιλάμε άλλα λίγο. 
Δεν ξέρω αν νιώθετε τι θέλω να πω.
Δεν ξέρω καν αν λέω αυτά που θέλω γιατί από την σιωπή έχουμε μάθει να κρατάμε πολλά μέσα μας! 

Θα προτιμήσω να μείνω εδω,
Στην σιώπη.
Είναι ωραία!



Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Με το χαμογελο στα χειλη να σαι...

Ξερεις, καμια φορα χρειαζεσαι λιγο χρονο για τον εαυτο σου,και ειναι απαραιτητο να εισαι μονος.
Ξερεις, ολα αλλαζουν μεσα σε δευτερολεπτα.
Σχεσεις ανθρώπων,πραγμάτων,καταστασεων.

Ξερεις, καμια φορα ειναι καλο να ξεφευγεις, να κανεις μια βολτα στην πολη σου,να παρατηρησεις ανθρωπους,να βλεπεις χαμογελαστα προσωπα γιατι δινουν χαρα στην θλιψη σου.
Ξερεις, ειναι ομορφο να βλεπεις ανθρωπους να χαμογελανε την ωρα που νιωθεις οτι εισαι μονος.
Απλα ζηλευεις. Τιποτα αλλο. Ωραια ζηλια. Μακαρι να χαμογελουσαν ολοι.

Ξερεις, ειναι πολλα!
Αλλα, δεν ειναι τιποτα.


Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

7ος ουρανος

Δεν υπάρχει γυρισμός,και το νιώθεις.
Προσπαθείς να θυμηθείς πότε ξεκίνησαν όλα και συνειδητοποιείς ότι όλα ξεκίνησαν νωρίτερα από ότι νόμιζες...πολύ νωρίτερα.
Και ταυτόχρονα καταλαβαίνεις ότι ζούμε μόνο μια φορά. Δεν έχει σημασία πόσο σκληρά προσπάθησες,αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα νιώσεις το ίδιο. Ποτέ δεν θα νιώσεις ότι έφτασες στον 7ο ουρανό.

Εκείνα τα γράμματα που ήθελες κάποτε να στείλεις, εκείνες οι σκέψεις και εκείνος ο πόνος που πάντα έκρυβες μέσα σου, πρέπει να τα κάψεις. Απλά έτσι πρέπει.
Δεν θέλει κανείς ασαφή πράγματα. Θα ήμασταν όλοι ηλίθιοι αν δεν παραδεχόμασταν τα λάθη μας. Όλοι κάνουν λάθη, επειδή βιάζονται. Βιάζονται για κάτι που δεν γνωρίζουν. Προτρέχουν καταστάσεις, χωρίς να ξεχωρίζουν αυτά που τους ενοχλούν, έχοντας στήριγμα το παρελθόν, κοιτώντας πίσω, ευχόμενοι να ξεχάσουν αλλά δεν θέλουν.

Τι ηλίθιοι που είμαστε!
Εμείς που θέλαμε να ζήσουμε ξανά το παρελθόν.
Κολλήσαμε στην μέση, χωρίς να συγχωρέσουμε. Χωρίς να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας. Σταματήσαμε να προχωράμε.
Που είναι το μυστικό του μέλλοντος? Μήπως είναι το ότι πρέπει να τα διορθώσουμε όλα και απλά να ζούμε?
Πρέπει να αναρωτηθούμε. Ναι,να αναρωτηθούμε για την ζωή μας. Έτσι ώστε να γινόμαστε κατανοητοί.
Εννοείται, διάφορα συμβαίνουν και θα συμβούν όπως και έγιναν στο παρελθόν.
Δεν περιμένει κανείς κανένα θαύμα . Μόνο ελπίζουμε ότι θα προχωράμε...
ή όχι?
ή ναι?
ή όχι?
ή ναι?
Απλά θέλουμε να είναι όλα σαφή. Αλλά αυτό δεν καθορίζετε από κανέναν μας.


Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Δεν ξέρω...όλο ερωτήσεις

Σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου,και αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας!
Το θέμα μου λοιπόν είναι τι στον διάολο είμαστε τελικά!! Και τι θέλουμε? Νομίζω!!!
Είναι παράξενο το πως καθημερινά διάφορα πράγματα μας κάνουν να αλλαζουμε σκέψεις στο λεπτό και συναισθήματα...ίσως όχι παράξενο...αλλά κάτι είναι,δεν ξέρω τι ακριβώς. Έτσι είναι απλά οι άνθρωποι,έτσι πρέπει να είναι!
Οι άνθρωποι γενικά είμαστε παράξενοι,άλλοι λιγότερο άλλοι πιο πολύ! Ποιος το καθορίζει αυτό? Το πόσο παράξενος είναι κάποιος!?
Είναι παράξενος ένας άνθρωπος με κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο? Θεωρείται παράξενος από τον τρόπο που μιλάει,περπατάει,χορεύει,τρώει,χαμογελάει,γελάει,κοιτάει? Γιατί? Ίσως επειδή είμαστε όλοι παράξενοι. Οοοολοι είμαστε παράξενοι,όχι λίγοι! Έχω ακούσει πολλές φορές να λένε ότι ειμαι εγώ παράξενη,γιατί? Ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω! Δηλαδή τι? Εμείς οι παράξενοι τι έχουμε?
Τέλος πάντων...
Ξεκινώντας με αυτό...εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να έχουμε και άλλους ανθρώπους δίπλα μας που "παρέα" με αυτούς αλλάζουν συναισθήματα και καταστάσεις! Όμως πως επιλέγουμε ποιοι θα είναι δίπλα μας? Τι μας κάνει να τους επιλέγουμε? Προφανώς ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια...πάντως σίγουρα πρέπει να έχουμε δίπλα μας κάποιον να μας στηρίζει και να μην μας αφήνει μόνους...
Πως νιώθει ένα δέντρο χωρίς τα φύλλα του? Πως νιώθει η θάλασσα χωρίς την στεριά? Πως νιώθει ένας ζωγράφος χωρίς χρώματα? Κάπως έτσι είμαστε όλοι...χρειαζόμαστε κάποιον δίπλα μας!
Έχει μείνει κάποιος ποτέ μόνος? Μόνος εννοώντας ψυχικά μόνος...χωρίς στήριγμα,χωρίς αγάπη!
Είναι δύσκολο!
Ως γνωστών οι άνθρωποι κάνουν λάθη...
Αν ένα λάθος κάνει άσχημη μια περίοδο της ζωής σου? Πως διορθώνεται σαν άνθρωποι που είμαστε? Βασικά,διορθώνεται? Νομίζω πως όχι! Από τα λάθη μαθαίνεις. Αυτό ξέρω σαν παράξενος άνθρωπος τουλάχιστον. Αν κάποιο λάθος δεν σου έμαθε κάτι τότε δεν ήταν λάθος.

Ντάξει,απλά Καληνύχτα!