Μέχρι να βρεθούμε ξανα.

Τα θέλω όλα

Θέλω να περάσουμε ένα βράδυ μαζί.
Οχι, δε μιλάω για το σεξ.
Ας υποβάλουμε τους εαυτούς μας στην απόλαυση του εγκεφαλικού έρωτα.
Γάμα για λίγο τον σαρκικό.

Δε θέλω να ντυθώ καλά,
δε θέλω να βαφτώ,
δε θέλω να με περιμένεις σε κάποιον σταθμο λεωφορείων.
Δε θέλω να με βγάλεις έξω.

Θέλω εσένα στο κρεβάτι μου.
Θέλω εμάς στο κρεβάτι μου.
Θέλω να γεμίσεις το άδειο μου σπίτι με το που το πέλμα σου αγγίξει τα κρύα πλακάκια.
Θέλω να γεμίσεις τα άδεια μου μάτια με το που διασταυρωθούν τα βλέμματά μας.
Και έπειτα, να γεμίσεις εμένα.

Θέλω κάθε χιλιοστό του κορμιού σου να είναι σχεδόν προσκολημένο στο δικό μου,
και τα χέρια σου να πιέζουν με δύναμη τη μέση μου
σαν να προσπαθείς να με φέρεις τόσο κοντά σου ώστε να γίνουμε ένα.
Και να με φιλάς.
Να με φιλάς πολύ.
Μέχρι τα χείλη μου να γινουν μωβ
και η ανάσα μου να βγαίνει αργά και σιωπηλά,
λες και κοντεύει να σβήσει.

Μετά πάρε το τετράδιό μου
και διάβασε όλα τα κείμενα που έχω γράψει
και πες μου ειρωνικά,
“τι ωραία που γράφεις ρε μωρό μου”
όσο εγώ γράφω με τα χείλη μου τα πιο όμορφα ποιήματα πάνω στον λαιμό σου.

Μετά έλα να συζητησουμε.
Οσο είσαι ακόμα ξαπλωμένος
κι εγώ στέκομαι ακουμπισμένη στον τοίχο με τα πόδια μου πάνω στο σώμα σου. 

Ελα να πούμε τι μας κάνει χαρούμενους,
και πότε ήταν η τελευταια φορά που δάκρυσες;
και γιατί σε τρομάζει τόσο ο ουρανός;
και πώς πιστεύεις πως δημιουργήθηκε ο κόσμος;
Μίλα μου για κάθε συμβάν που σε αλλαξε.
Πες μου και αυτές τις ιστορίες απο την παιδική σου ηλικία,
ξέρεις μωρέ,
όλες αυτές που βαριούνται να ακούσουν οι άλλοι.
Πες τις σε εμένα.
Και σταμάτα απότομα τον λόγο σου,
μόλις με δεις να ανάβω το τσιγάρο μου.
Μετά, μπορείς να συνεχίσεις.

Σήκω πάνω και ριξε μια ζακέτα πάνω σου,
και έλα να περπατήσουμε λίγο στη γειτονιά μου.
Να δεις πόσο όμορφη είναι η πόλη
στις τέσσερις το πρωί,
που το μόνο πράγμα που ηχεί στα αυτιά σου είναι ο σιγανός αέρας.
Ελα να σου δείξω,
εκείνο το μέρος που πηγαίνω όταν θέλω να μείνω μονη μου,
ή εκείνο το σημείο που μπορείς να απολαυσεις το ηλιοβασίλεμα καλύτερα από καθε άλλο μέρος στον κόσμο,
ή το διαμέρισα που μένει αυτός ο παρανοϊκός ανθρωπος που κάθε βράδυ πεθαίνει.

Ας γυρίσουμε σπίτι τώρα.
Βάλε να δούμε όλες εκείνες τις ταινίες που πάντα ήθελες αλλά ποτέ δε το έκανες.
Και έπειτα τις δικές μου.
Και μόλις βαρεθούμε
θα σχολιάζω τις δικές σου.
Θα παιρνω υφος,
και θα σου λέω πως δεν ξέρεις από καλές ταινίες ακόμα κι αν δε το εννοώ,
μόνο και μόνο για να σε βλέπω να παίρνεις αυτό το δήθεν εκνευρισμέμο ύφος,
και όταν θα ‘ρθω να σε φιλήσω να κάνεις πως με διώχνεις.
Αλλά να μη μπορείς να αντισταθείς,
γιατί στην τελική,
είμαι εγώ.

Πάμε στην ταράτσα τώρα που χαράζει,
κράτα με αγκαλιά και φίλησε με απαλά στα μαλλιά.
Χάρισε μου λίγη ώρα απόλυτης σιωπής
και μόλις έρθει η ώρα να φύγεις,
φύγε.
Να φύγεις όμως γεμάτος.
Αυτό έχει σημασια,
και κράτησε με κλειδωμένη στο μυαλό σου, μέχρι να βρεθούμε ξανά.

 

Αυτή η υπερβολή...μου

Ναι εντάξει. Με λες υπερβολική.
Ίσως αναρωτηθείς γιατί κατέληξα να γράφω τελικά, αφού είναι έτσι τα πράγματα.
Θέλω να κάνω τις λέξεις να ματώσουν, γι' αυτό.
Να τις εκδικηθώ που δε μου φτάνουν πια.
Να γίνω σαδιστής στη θέση σου, να βασανίσω σκέψεις, αναμνήσεις, τον εαυτό μου.
Και να παραμυθιαστώ.
Να παραμυθιαστώ ότι κάπου προς το τέλος ενός κατεβατού γεμάτου ασυναρτησίες, μια μικρή αλήθεια ίσως βρει διέξοδο με τα χίλια ζόρια να υπάρξει. Να μου ξεφύγει και να 'ρθει να σε βρει, αντί για μένα.
Τα χεις ακούσει όλα αυτά το ξέρω.
Αλλά τα δικά μου είναι αλλιώς.
Να το αποδείξω μου είναι αδύνατον. Μπορώ μόνο να γράψω, ούτε καν να μιλήσω.
Ούτε καν να εκφραστώ σωστά.
Ίσως να είναι όλα λάθος.
Από την στιγμή που μου μίλησες μέχρι την στίγμη που αισθανθήκαμε κάτι παραπάνω.
Απόψε δεν ξέρω τι άλλο να σου πω. Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα θέλω απεγνωσμένα να σου πω τα πάντα ξανά και ξανά και ξανά. Κι αν υπάρχουν και περισσότερα από τα πάντα θέλω να σου τα πω κι αυτά.
Να σου φωνάξω σαν να πρόκειται αύριο να καταστραφεί ο κόσμος ότι σε λατρευω! Κι έτσι να βρουν πάλι το νόημά τους όλα μέσα από μια κραυγή.
Βαρέθηκα να ουρλιάζω στα μαξιλάρια μου μην τυχόν κι ακούσει κανείς την παράνοιά μου.
Δε θέλει σιγαστήρες ο έρωτας, ντουντούκες και μεγάφωνα θέλει.
Φλέβες να πετάγονται από την υπερένταση, βραχνιασμένους λαιμούς και μάτια να γυαλίζουν.
Απόψε δεν έχω άλλα λόγια για σένα.
Μόνο εμένα έχω να σου δώσω.

Αλλά και η δική σου σιωπή με έχει διαλύσει.

Δε σου ζήταγα κάτι.
Και ποιο θα ήταν άλλωστε το νόημα;
Δε ζήτησα τίποτα από ‘σένα.
Δε σου ζητάω τίποτα τώρα, σου λέω, μου λέω, μήπως και μπορέσω να έχω κάτι τελικά.
Φυσικά και σε θέλω.
Δεν στο είπα βέβαια με τρόπο προφανή ,ούτε στο έκρυψα κιόλας. Κι όταν λέω σε θέλω, εννοώ θέλω εσένα, το κορμί σου, εσένα τριγύρω μου, εσένα μέσα μου. Το χαμόγελό σου στο πρόσωπό μου και τα μάτια σου να με γδύνουν.
Το δικό μου το «σε θέλω» δε δίνεται παντού. Δίνεται από συνειδητή επιλογή, όχι από ανάγκη. Από επιλογή ανάμεσα σε άλλες επιλογές.
Το δικό μου το «σε θέλω» έχει αυτό που εξ’ ορισμού προστάζει η λέξη θέληση.
Κι επιθυμία.
Έχει αξία, έχει δύναμη, έχει συναίσθημα.
Πάλι κάπου εδώ με λες υπερβολική, το σκέφτηκες.
Αν δεν επιδιώξεις τη μοναδικότητα, αν δε μοχθήσεις για αυτή, δε θα την αποκτήσεις ποτέ. Ναι, ποτέ. Τα μεγάλα λόγια, στις μεγάλες αγάπες, μην τα φοβάσαι κι ας μην τα άγγιξε κανείς και τίποτα, πουθενά και ποτέ. Είναι και αυτές οι έννοιες σαν τα ξεχειλισμένα από κρασί, ποτήρια. Κρατούν δυνατή την επιθυμία και κάνουν το αδύνατο να μη μοιάζει αδιανόητο, μα δυνατό. Εκεί βρίσκεται όλη η ομορφιά του έρωτα άλλωστε. Σε προδιαθέτει για κάτι αιώνιο μα η ουσία του όλη είναι στο τώρα και αυτό το «τώρα» καμιά φορά μοιάζει να διαρκεί αιώνα.
Εν τέλει γιατί σου τα γράφω όλα αυτά, θα έχεις τις δικές σου σκέψεις να σε κατευθύνουν εκεί που θες. Απλά νιώσε. Γιατί ίσως να μείναμε λίγοι αυτοί που νιώθουμε τελικά.

Γλίτωσε λίγο χρόνο

Οι νέες σχέσεις μοιάζουν λίγο με τα δώρα που μας έφερναν στα γενέθλιά μας, όταν ήμασταν παιδιά. Έχουν κορδέλα, φιόγκο κι ένα όμορφο περιτύλιγμα. Η αγωνία τεράστια μέχρι να λύσεις την κορδέλα, να παλέψεις με το περιτύλιγμα και ν’ ανοιχθεί το δώρο. Να δεις, επιτέλους, τι κρύβεται μέσα στο κουτί.Προσπαθούσαμε από το μέγεθος να μαντέψουμε τι μπορεί να περιέχει το κάθε ένα πολύχρωμο πακέτο. Αν έπεφτες μέσα, η χαρά μεγάλη. Εάν όχι, προχωρούσες στο επόμενο δώρο, ελπίζοντας να είναι εκείνο το CD από το αγαπημένο σου συγκρότημα που μόλις είχε κυκλοφορήσει και ήλπιζες, ότι κάποιος από τους καλεσμένους σου θα στο ‘χε φέρει.Κάπως έτσι είναι και οι σχέσεις που κάνουμε. Ένα δώρο μ’ ένα φανταχτερό περιτύλιγμα που αρχικά βρίσκουμε ελκυστικό και στη συνέχεια, ανοίγοντάς το και χρησιμοποιώντας το, μαθαίνουμε να τ’ αγαπάμε, να μας είναι απαραίτητο. Άλλοτε, πάλι, πρόκειται για κάτι που δε μας κάνει, δεν ταιριάζει στα χρώματά μας και πριν καλά-καλά ασχοληθούμε μαζί του, το παρατάμε σε μια γωνία ή το αλλάζουμε, για να πάρουμε κάτι που μας «πάει» περισσότερο.Το ζήτημα με τα δώρα είναι ότι σχεδόν πάντα αποτελούν έκπληξη, ως προς το περιεχόμενό τους. Το ίδιο και οι σχέσεις, κυρίως αυτές που είναι φρέσκες.Το πιο ωραίο διάστημα είναι οι πρώτες εβδομάδες που ο ένας μαθαίνει τον άλλον. Τι μουσική ακούει, ποιο είναι το αγαπημένο του χρώμα, πως πίνει τον καφέ του, γιατί δαγκώνει τα χείλη της όταν σκέφτεται.Είναι μαγεία ν’ ανακαλύπτεις το σύντροφό σου από την αρχή. Μέρα με τη μέρα να μαθαίνεις διάφορα πράγματα για το ποιος είναι ή τι της αρέσει. Τι είδους πράγματα συνετέλεσαν, ώστε να φτάσει εδώ που είναι σήμερα, μπροστά σου; Ν’ ανοίγεσαι σε κάποιον που μέχρι χθες δε γνώριζες και το ίδιο να κάνει κι εκείνος.Κάθε μέρα να περιέχει και κάτι καινούργιο, κάτι απροσδόκητο. Ευχάριστο ή δυσάρεστο, δεν έχει και τόση σημασία, αφού και τα δύο αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της όλης διαδικασίας. Σ’ αυτή την περίπτωση, αυτό που έχει σημασία είναι η ποσότητα και η ποιότητα των θετικών και των αρνητικών. Αυτό θα καθορίσει, άλλωστε, και την πορεία της σχέσης. Την επιτυχή έκβαση ή την ταραχώδη παύση.Παρόλα αυτά, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που δεν τους αρέσουν και τόσο οι εκπλήξεις. Εκείνοι που θέλουν να γνωρίζουν εκ των προτέρων τι έχουν ν’ αντιμετωπίσουν, με τι έχουν να κάνουν. Φυσικά, με τη σειρά τους κι αυτοί είναι ξεκάθαροι ως προς το τι έχουν να προσφέρουν. Δεν εννοούμε, ακριβώς, το να κάνεις μία μίνι παρουσίαση και περιγραφή του εαυτού σου, όσο το να είσαι συγκεκριμένος γι’ αυτά που μπορείς να προσφέρεις και γι’ αυτά που ζητάς. Τείνουμε κάποιες φορές ν’ απλοποιούμε κάποιες καταστάσεις. Να συντομεύουμε κάποιες διαδικασίες. Ίσως για να μη χάνουμε χρόνο. Ενδεχομένως, όμως, να το κάνουμε επειδή ακριβώς αναλώσαμε πολύ χρόνο σε καταστάσεις και άτομα που δεν το άξιζαν.Έτσι, σε μία νέα γνωριμία συστηνόμαστε από την αρχή. Ορίζουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε και τι όχι. Εκ πρώτης όψεως, μπορεί να θεωρηθεί λίγο στεγνό και ψυχρό. Σαν εμπορική συμφωνία που ανταλλάσσουμε χειραψίες και υπογράφουμε συμβόλαια.Αυτό δεν είναι και τόσο αρνητικό πάντα, καθώς θέτει ένα πολύ συγκεκριμένο και καθαρό πλαίσιο ως προς το τι προσδοκεί και τι επιδιώκει ο καθένας και κατά πόσο τελικά είναι εφικτό να είναι μαζί δύο άνθρωποι. Εάν, για παράδειγμα, ο ένας θέλει κάτι πολύ χαλαρό και ο άλλος γάμους και παιδιά, ένα τέτοιου είδους ξεκαθάρισμα γλιτώνει από πολλές κακοτοπιές, τσακωμούς, χαοτικές σκέψεις και προσδοκίες που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ. Από συμβιβασμούς που αργά ή γρήγορα θα επιφέρουν το τέλος, επειδή άλλα ήθελε ο ένας και άλλα υπέθετε ο άλλος.Όταν οι προθέσεις είναι ξεκάθαρες από την αρχή κι απουσιάζουν οι ανούσιοι θεατρινισμοί, τα μεγάλα λόγια και οι μεγαλεπήβολες υποσχέσεις, τότε όλα είναι πιο απλά. Ίσως και να ‘ναι προτιμότερο κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να μην δημιουργούνται αναμονές και ψευδαισθήσεις. Γλιτώνεις χρόνο και πόνο.Σαφώς κι ένα συγκεκριμένο πλαίσιο δεν αναιρεί μία πιθανά διαφορετική έκβαση στο μέλλον. Ωστόσο, διευκολύνει απεριορίστως το παρόν.Είναι καλό να είμαστε ανοιχτοί και συγκεκριμένοι σ’ αυτά που επιδιώκουμε. Κι αν το πετύχουμε, τότε ξεκινάει το πιο όμορφο παιχνίδι. Κι ας κρατήσουμε αυτό μόνον: τη μαγεία του καινούργιου και της νέας αρχής για το γνωστό και το άγνωστο μαζί.

Μας την εβγαλες την ψυχη

Μερικά πράγματα δεν ξεπερνιούνται και τόσο εύκολα.
Μπορεί να προσπαθώ να σκεφτώ λογικά με όλη μου την ψυχή και να είναι στα πρόθυρα το κεφάλι μου να σκάσει από το πολύ το ζόρι, αλλά είναι μερικές καταστάσεις που δε θα ξεπεραστούν πο-τέ.
Διότι στις ζωές όλων μας -αλήθεια κοινώς αποδεκτή- υπάρχουν κάποιες περσόνες που δεν περνάνε έτσι απαρατήρητες. 
Κάποιες αιθέριες υπάρξεις που αναστατώνουν, σαν κι εσένα ένα πράμα. 
Ή και όχι, γιατί εσύ συγκεκριμένα τα ‘φαγες τα ψωμιά σου. 
Γενικά, δε σε γουστάρω.
Γενικά και παρελθοντικά, απλά την είχα πατήσει πολύ μαζί σου, πριν πολύ πολύ καιρό και μου γάμησες την ψυχολογία πάμπολες φορές. 
Στην αρχή ήσουν τόσο απωθητικός. 
Μα τόσο. Απλά δυστυχώς, βρήκες τα κουμπιά μου και μετά, level λαμαρίνας και επαναλαμβανόμενα δικά σου χι στο δόξα πατρί. 
Αλλά εγώ εκεί, βράχος επιμονής, γιατί και ‘γώ καλός μαλάκας είμαι.
Έπειτα, κατάλαβα ότι εσύ εν τέλει είσαι μεγαλύτερος και συνειδητοποίησα πόσο ξύλο θες. 
Οπότε σταμάτησα να ασχολούμαι. Αυτό σε στιγμάτισε και το χάρηκε η ψυχή μου. 
Γιατί εγώ είμαι λογικός άνθρωπος, στ’ αρχίδια μου καρδούλες, συννεφάκια και συναισθηματισμοί. Ήρθε το αριστερό ημισφαίριο και μίλησε σοφά. 
Και μαζί σου να ‘μουν, τι να σε κάνω καρδούλα μου εγώ, τέτοιο σάικο που είσαι; 
Κι έτσι κατέληξα στ’ ότι δεν υπάρχει λόγος κι άντε γειά, και πολύ καλά το σκέφτηκα, ξέρεις, και σε διέγραψα. 
Όμως, όσο σε διέγραφα, τόσο γεννιόταν ένα απωθημένο μέσα μου. 
Και τότε ξεκίνησε η κλασική ιστορία απωθημένου, που όλοι ανεξαιρέτως έχουμε στο ιστορικό μας, να μας θυμίζει τα σκατά που κάναμε και τη ξεφτίλα που φάγαμε. 
Ενώ δε σε ήθελα, άρχισες να κάνεις μικρές εμφανίσεις μιά φορά τον μήνα, και μου γαμούσες και ζωή και λογική και κάθε τάξη που είχα καταφέρει να βάλω στο μυαλό μου. Και μπερδευόμουν και άρχιζα να ελπίζω. 
Τέτοιος μαλάκας ήσουν, δηλαδή, που χωρίς καμία ντροπή, έπαιζες κανονικότατα με κάθε νευρικό, εγκεφαλικό κύτταρό μου. 

Αλλά να σου πω κάτι βρε γλυκούλη; Δε μας χέζεις; Δε θα κάτσω να σκάσω κι όλας. 
Αρχικά, είσαι ένα αρχίδι του κερατά, που δεν θέλω να ‘χω καμία σχέση. Και αυτό είναι ακριβώς το γεγονός που δεν πρόκειται να ξεπεράσω ποτέ. 
Μην αναρωτιέσαι γιατί όταν σε βλέπω έξω δε σου ρίχνω ούτε το χειρότερο, ψυχρότερο βλέμμα που μπορώ. 
Μην αναρωτιέσαι γιατί δεν παίρνεις ούτε ένα «γεια» από το στόμα μου.  
Μην αναρωτιέσαι γιατί δεν υπάρχεις εκεί, μπροστά μου. 
Διότι εγώ με μαλάκες δε θέλω να έχω σχέσεις και ούτε ήθελα ποτέ μου.
Ούτε Eυρώπες, ούτε ευγένειες. 
Στα ίσα, λιτά και απέρριτα. 
Γιατί απλά, αδιαφορώ τόσο για την ύπαρξη σου, όσο τότε τη γούσταρα. 
Πολύ καλά τα κατάφερες, λοιπόν. 
Οπότε τράβα στο διάολο, γιατί αργά το θυμήθηκες και τσάμπα πόρτες βαράς. 
Δεν είναι ότι δε με ενδιαφέρει, είναι ότι δε με διασκεδάζει καν. 
Κανείς δεν πουλάει ρε έτσι αγάπη. 
Δεν τη χαρίζει καν.

Hurry up, We're dreaming

Και είσαι στην φάση που έχεις χάσει τα πάντα, δεν θες τίποτα και θες απλά να χαθείς από αυτόν τον δίχως ελπίδα κόσμο.
Λέγοντας τα πάντα δεν εννοώ όντως τα πάντα, αλλά ένα κομμάτι που αποτελούσαν τον κόσμο σου. Τώρα απλά κάθεσαι και έχεις αγκαλιάσει τα γόνατά σου και κουνιέσαι για να ηρεμήσεις τον εαυτό σου, Κάθε φορά που πας να ξεχαστείς και να σκουπίσεις τα δάκρυα σου σου έρχεται ξανά στο μυαλό σου ο λόγος που κάθεσαι κουλουριασμενη και κλαις, Τότε γίνεσαι ακόμα πιο χάλια, σπας πιο εύκολα.
Έσπασες.

Άλλαξες γνωμη μεσα σε 5 λεπτα και πήρες πισω ολα οσα εδωσες τοσο καιρο. Απλα τα πηρες ολα πισω πέρνοντας αποφαση οτι ποτε ξανα δεν θα δωσεις ολα οσα με κοπο και με δακρυ πηρες πισω. 
Μιλαω για συναισθηματα. 
Συναισθηματα τα οποια σε καταστρεφουν σιγα σιγα και νιωθεις την ψυχη σου σιγα σιγα να καιγεται. 

Θες να τα αφησεις εκει που ειναι ολα αυτα αλλα οχι. Δεν γινεται να αφησεις κατι τοσο πολυτιμο πεταμενο κατω στο πατωμα. 
Στην ουσια δεν χρειαστηκαν και πουθενα ολα αυτα τα αισθηματα. 
Τζαμπα τα χαρησες και τζαμπα στα κατεστρεψαν.
Σηκωνεσαι και κουνας αρνητικα το κεφαλι σου λεγοντας απο μεσα σου οτι δεν αξιζει καν να κλαις. 
Χαλαλι ολα πλεον. Τι με νοιαζει. 

Αλλα περα απο ολα αυτα, το κλαμα σε κανει να ξεσπασεις.
Ξαφνικα θυμασαι ολους οσους αφησες να φυγουν απο διπλα σου και ξερεις μεσα σου οτι ακομα νοιαζονται για σενα, οτι και αν στειλεις ενα μυνημα "τι κανεις" θα σου απαντησουν "πες μου τι εχεις".
Υπαρχουν ολοι αυτοι, Αληθεια. Τους ξες. Ειναι διπλα σου.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές σε αυτή τη ζωή, για τις οποίες αξίζει ένας θάνατος. Είναι εκείνες οι στιγμές που θα γίνουν καταφύγιο, όταν τα μποφόρ γύρω λυσσομανάνε. Όταν το βλέμμα σου κολλάει στο παρμπρίζ και το μυαλό τρέχει. 

Όταν σκέφτεσαι να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και να μην ξαναγυρίσεις.

Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, σε ξεγελούν γιατί δεν μπορείς να τις ερμηνεύσεις. 

Γιατί είναι εκείνες στις οποίες θα ανατρέξεις, όταν τα υπόλοιπα γύρω σου φωνάζουν «μη!». 

Σκέτη λαιμαργία η αγάπη. Θες να ξεριζώσεις δέρμα απ’τη λαχτάρα, να μη μυρίσουν ποτέ άλλο άρωμα τα ρουθούνια σου. Εξαρτάσαι από το άρωμα, από το δέρμα. 

Όλες οι αισθήσεις στο κόκκινο, το σώμα σε ολική αναισθησία, το μυαλό παραδιδόμενο.  

Όχι δε μιλάμε για σεξ εδώ, δε μιλάμε καν για χάδι. Μιλάμε για παράλυση. 

Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, σπάνε πλάκα μαζί του.

Δε χρειάζεσαι φωτογραφίες, διαπιστευτήρια, ενθύμια. Τις έχεις όλες μπροστά σου καθαρότατα.

Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο είναι πάνω από έρωτες, καψούρες κι αγάπες.

https://www.youtuv=lAwYodrBr2Q&feature=you